شمال نیوز: حسین فصیحی/  هنوز آتش چهارشنبه سوری روشن نشده شش نفر در جریان حوادث مرتبط با چهارشنبه‌سوری جان باخته و ۱۸۱ نفر زخمی شده‌اند که میان مصدومان ۱۵ نفر دچار قطع عضو، ۸۵ نفر دچار سوختگی هم و ۶۷ نفر از ناحیه چشم آسیب دیده‌اند. ۷۴ درصد از مصدومان یعنی ۱۳۳ نفر زیر ۱۸ سال داشته‌اند و ۲۳ درصد مصدومان هم عابران پیاده بودند. 

آماری که همه ساله درباره حوادث ناشی از چهارشنبه‌سوری اعلام می‌شود، هشداری است برای جامعه که اعلام می‌کند سازوکار‌های به کار گرفته شده برای کاهش این آمار‌ها راه به جایی نمی‌برد. رسانه‌ها همه ساله در روز‌های نزدیک به فرارسیدن این شب پرخطر، محتوا‌های بسیاری درباره آسیب‌های پیش‌رو تولید می‌کنند، به طوری که هر چه به کانون خطر نزدیک‌تر می‌شویم هم بر تولید محتوا اضافه می‌شود و هم رفتار‌های اجتماعی تغییر می‌کند، به‌گونه‌ای که شهروندان برنامه‌های خود را در این شب به شیوه‌ای تنظیم می‌کنند که پیش از تبدیل‌شدن خیابان‌ها به میدان جنگ کنار کانون خانواده باشند. تمامی مراکز کسب و کار پیش از تاریک‌شدن تعطیل می‌شوند و شهر برای یک اتفاق ترسناک آماده می‌شود. مأموران پلیس، آتش‌نشانان، مراکز درمانی و بسیاری از مراکز خدمات به حالت آماده‌باش در می‌آیند تا به مصدومانی که با چشمان باز به استقبال خطر می‌روند، خدمات خود را ارائه کنند. ستوان پلیس هادی جوان‌دلاور از جمله مأموران پلیس تهران بود که شب چهارشنبه‌سوری سال ۹۲ در محله نواب به شهادت رسید. آن شب هادی در حال گشت‌زنی برای تأمین امنیت محل بود که نارنجک دست‌سازی از بلندی ساختمان روی سرش افتاد و منفجر شد. شدت انفجار به حدی بود که کلاه کاسکت او را شکافت و هادی بعد از طی کردن دوران دوماهه در بیمارستان به دلیل شدت جراحت جانش را از دست داد. پرتاب‌کننده نارنجک هم پسری ۱۹ ساله بود که خیلی زود تحت تعقیب قرار گرفت و بازداشت شد، بنابراین مأمور پلیسی که برای تأمین امنیت در محل حاضر شده‌بود با رفتار پرخطر یک نوجوان جانش را از دست داد و خانواده او را برای همیشه داغدار کرد. 

افرادی که دست به این رفتار‌های پرخطر می‌زنند عمدتاً گروه سنی نوجوان هستند و می‌گویند در‌صدد تخلیه هیجان‌های درونی‌شان هستند که فراگیر بودن اتفاق‌های پرخطر در این شب، سبب می‌شود هیجان‌های خود را به شیوه پرخطری تخلیه کنند. همزمان با فرارسیدن این شب مردم از پلیس انتظار دارند که مانع آتش‌افروز‌ها شود، اما حقیقت این است که ممانعت از بروز این حوادث با برخورد‌های سلبی ممکن نیست، چراکه اگر این امر امکان بروز داشت تاکنون به ثمر نشسته‌بود. همه کسانی که فرزندی نوجوان در خانه دارند، شاهدند که محل مناسبی برای بروز این هیجان‌ها وجود ندارد یا اگر وجود دارد، تأمین هزینه آن به دشواری ممکن است. گاهی انتشار خبر تعرض به یک نوجوان در یک باشگاه یا یک محل فرهنگی که متأسفانه موارد بسیاری هم وجود دارد، منجر به گسست اعتماد عمومی به این مراکز می‌شود، به طوری که بسیاری از خانواده‌ها ترجیح‌شان این است که فرزندانشان را به جای اینکه راهی باشگاه کنند، در خانه نگه دارند. پارک‌های سطح شهر هم به جای اینکه محلی امن برای تفریح یا سرگرمی باشد، بیشتر به پاتوق معتادان و خلافکاران تبدیل شده‌است. علاوه بر این، موارد بسیاری درباره موضوعاتی که منجر به هل دادن این گروه سنی به سمت رفتار‌های پرخطر می‌شود، وجود دارد، بنابراین غفلت از این موضوعات است که منجر می‌شود نشاط شبانه به کابوس تبدیل شود و هزینه‌های بسیاری را به جامعه تحمیل کند.